25 Şubat 2018 Pazar

HAYATA VE İNSANA NEFES ALDIRMAK...




Vaktiyle bir üniversitede sınıfımda İngilizce dersi yaparken, dışarda koridordan geçmekte olan bir öğrencinin küfrettiğini işittim. Yüksek sesle küfrediyordu, işitmemek mümkün değildi ve sınıftaki herkes de işitmiş olmalıydı.

Derse ara verdim, koridora çıktım, sınıfın kapısını kapattım ve öğrencilere “gençler, gelin bakayım” dedim. Gençler durumu anlamışlardı ve küfretmiş olan öğrencinin de yüzü düşmüştü. Ben “toplanın gençler” dedim ve maç aralarında basketbol koçunun yaptığı gibi omuz omuza verdik. Öğrenciler ne diyeceğimi düşünerek bekliyorlardı. Ben “bütün sınıf söylenen sözü duydu. Size bir sorum olacak gençler” dedim ve devam ettim: “Şimdi akşam bir akrabanız, size oğlu veya kızı için“sizin üniversite nasıl, benim çocuk tercih etmek isterse, ne diyeyim, tavsiye eder misin?” diye sorsa, ne diyeceksiniz?”

Öğrenciler bir süre suskun kaldılar. Küfretmiş olan çocuk “çok haklısınız hocam, özür dilerim, bir daha olmaz” dedi.  Ben de cevaben: “Gençler, bu üniversitenin güzel bir yer olmasından sizler de sorumlusunuz, güzel çocuklarsınız, dikkatli olalım, hadi iyi dersler” dedim.

“Her insan, her şeyden sorumludur” sözü çok hoşuma gider. Bir kendisini her şeyden sorumlu hissetmesi mümkün müdür? Bu hissi sürekli olarak veya bir an bile taşıyabilecek bir güce veya kapasiteye sahip midir? Elbette hayır. Fakat insanın mümkün olduğu kadar böyle hissetmeye çalışmasının yararlı olduğu fikrindeyim. 

Bir zamanlar bir işadamının yanında tercüman olarak yurtiçinde ve yurtdışında seyhatlere çıkardım. Bu iş adamından çok güzel alışkanlık edinmişimdir. Bunlardan birisi de her zaman otel odamızı az-çok toplayıp ayrılma alışkanlığıdır. Otelden özelikle tamamen ayrıldığımızda odalarımızı toplardık. “Nasıl olsa oda servisi gelecek, odayı toplayacak” diye düşünmezdik. Elbette odayı dip-bucak temizlemiyorduk, ama odayı elimizden geldiğince, vaktimiz yettiğince, temizlik için gelen kişiyi lüzumsuz yere yormayacak şekilde bırakıyorduk.

Bir akşam Almanya’da yolculuk ederken, yolumuz güzel bir kasabadan geçti. Bir sebepten orda durduk. Şöyle bakınca tertemiz caddede yerde bir kola kutusu gözüme ilişti. Arabadan çıkıp onu çöpe attım. Çünkü yerdeki bu atık, tertemiz bir sokakta, nezih bir yerleşim merkezinde görüntüyü bozuyordu.

Elbette bir mahallenin, kurumun ve benzeri yerlerin sağlıklı çalışmasından sorumlu olan birimler vardır. Yani başkasının işine profesyonel anlamda müdahele etmeyi önermem, ama sorumlu olan kişilerin işlerini kolaylaştırmak bizim de işimiz.

Genel anlamda hayat için de aynı şeyi söyleyebiliriz. İnsan bir selamla, yorgun olan birisine yer vermekle veya buna benzer bir çok küçüklü-büyüklü şeyle bir başka insanın nefes almasını sağlayabilir.

Böylesi bir kültürde hayat ve insanlar nefes alırlar, güzelleşirler fikrindeyim.
------------------
Özel Bostancı Doğa Okulu Websitesi
-------------------
savassenel@gmail.com, savassenel@yahoo.com
--------------
Savaş ŞENEL Kitapları - Tercümeleri
----------------

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder